Milaan – San Remo 2010
Nog maar eens even terug hoe het begon. Met een succesvolle Trondheim – Oslo achter de rug blijkt dat Ab de groot gaat emigreren naar Canada. Al snel wordt het idee opgevat om middels een spaarsysteem een reis naar Canada te gaan ondernemen. Voor velen een droom, voor anderen blijkt de onderneming niet binnen het huishoudbudget te passen. Met het jubileum ‘30 jaar Toer ’80’ in aantocht wilden we wel iets bijzonders doen. De keuze viel uiteindelijk op Milaan – San Remo, boven Canada.
Met een aantal mensen die het wel zagen zitten maakten we een werkgroep. Henk Weeke, Henk Broesder, Jan Koopman, Willem Prenger en ondergetekende begonnen met een oprichtingsvergadering en al snel werden de contouren zichtbaar. Nadat we duidelijkheid hadden dat we met EL Travel uit Meppel in zee gingen, bleek ook de capaciteit bekend. 36 mensen konden mee, waaronder 33 fietsers. Een kleine rondvraag binnen de club gaf een groot deel leden aan die het zagen zitten, als snel kwamen daar introducés bij en we hadden zelfs een reservelijst. Uiteindelijk gingen we met 32 fietsers en drie begeleiders.
Voorbereiding
Al snel bleek dat er veel dingen te regelen waren. Willen we een collectieve verzekering, hoe gaan we de reis boeken, hoe gaat dat vervoer precies, hoe lopen de inschrijvingen etc. etc. Al snel bleek dat EL Travel alles kon regelen. Dat gaf ons als werkgroep veel rust. Henk werd contactpersoon en gaandeweg het traject konden wij ons met bijzaken bezig gaan houden. In de aanloop naar het evenement bleek dat de door ons gewenste optie, een huurauto in Italië huren, geen optie was. Maar door improvisatie en medewerking van Mulder regelden we ook dat laatste obstakel. En dan wordt het zomaar juni en staan we er vlak voor.
Voorbereiding 2
Naar het sportieve gekeken bleek dat de voorbereiding allerminst vlotjes verliep. Immers, de lange winter gooide roet in het eten. Het ‘doortrainen’ bleek ook vaak niet mogelijk en iedereen modderde zodoende maar wat aan. Met de eerste test, Amstel Goldrace, bleek dat het een danige klus zou worden. Op eerste Pinksterdag werden bij sommigen de laatste twijfels weggenomen, anderen hadden toch wat meer twijfel erbij gekregen. Maar een weg terug was er niet en dus maar met goede moed naar Milaan.
Sponsoring
De sponsoring liep goed. Q8 / installatiebureau Dijk leverden een hesje met mooie opdruk. Ook Beter in Bewegen leverde hier een bijdrage aan. Voorts kwam er via Richard en Joop veel voor de inwendige mens binnen. Natuurlijk Rijkwerd Mulder die ons de bus mee gaf. En beter in bewegen nog met T shirts. Bakkerij Scholtens (en Reini) voor de heerlijke appeltaarten. Fantastisch, en wat hebben we het nodig gehad.
Naar Milaan
Donderdag 3 juni om even voor middernacht meldden de eerste reizigers zich bij De Meet. Daarna druppelden de anderen ook binnen en exact op tijd verscheen de bus van EL Travel. Even direct hen ook maar even noemen. Alles was perfect voor elkaar. Dank voor het improvisatie tijdens de tocht, dank ook voor alle andere assistentie en organisatie. Een puik bedrijf!
In de bus werd alles ingeladen en er begon een lange nacht en dag. Hier en daar even slapen, biertje drinken en ‘verzitten’. De volgbus van Mulder werd door een aantal koppeltjes bestuurd en zo verschenen we omstreeks 18u in Milaan. Naast een klein vliegveld was daar ons hotel. Hier was dus de plek van twee overnachtingen. Het eten was prima en het was tijd om even te overleggen ‘wat nu verder.’
Een wens was om de zaterdag Milaan te bezoeken, terwijl anderen graag achter wilden blijven en ook nog even wilden fietsen. Daarnaast hadden we het probleem dat de startkaarten nog gehaald moesten worden. Dat werd een klusje voor Eddy en Martijn, die met de Mulder bus de volgende dag naar Rozzano reden. De rest kon de start in.
Milano 5 juni 2010
Even met de shuttlebus van het hotel naar het vliegveld en dan voor een euro met de bus het centrum in. Die shuttlebus was een Opel Zafira en daar gaan geen 35 personen in. Daarom maar te voet naar het vliegveld (1 km) en daar in de bus. De buitenwijken van Milano zijn niet erg bijzonder. Toen we echter in het centrum kwamen bleek vooral de grote kathedraal in het oog springen en hier en daar luxe winkels en wat oude gebouwen. De Carabinieri bestond 125 jaar en er was een grote parade georganiseerd. Beveiliging, het leek wel of Obama er was. Daar viel de groep uiteen. Sommigen slenterden verder, anderen gingen in de kathedraal en weer anderen met een touringcar een rondrit door de stad. Nadien natuurlijk echt Italiaans ijs en terug naar het hotel. Apropos ijs. Staat Jop daar voor de balie en staat er een bijzondere schone van het andere geslacht naast hem. Quasi charmeur Jop geeft aan: “We zullen deze schoonheid even voor laten gaan.” Waarop die schoonheid in het Nederlands antwoordt: “Heel hartelijk dank.” Het was dus een landgenote.
17.00 uur
Op de afspraak terug. Het was nog behoorlijk onderhandelen of we de fietsen wel kwijt konden in een afgesloten ruimte in het hotel. Maar inmiddels was dat gelukt en een ieder maakte zijn spulletje gereed. Bidons er al op en de volgauto’s werden ingepakt. De afspraak was dat we tot op een bepaald punt bij elkaar zouden blijven en dat er dan snelleren door gingen. De grote bus ging mee met de snelle groep, de Mulder bus bleef bij groep 2. En dus was het rekenen met de vochtvoorraad. Want we schatten in dat het ongeveer 10 l p.p. zou moeten zijn, gezien de temperatuur van de volgende dag. Daarna eten, nog een biertje en vroeg onder de wol. De volgende dag ging om 04.30 uur de wekker. Goed geslapen, alleen dat verrekte vuurwerk……
Op de afspraak. Zondag 6 juni 2010; Granfonde Milano – San Remo
ik moet zeggen dat een ieder zich perfect aan de afspraak hield. Snel van bed, snel de zaak inpakken en als het kan kort voor 06 u op de fiets. Nog even 16 km door de stad naar de start in Rozzano fietsen. Willem P had thuis de zaak goed voorbereid op zijn GPS en we reden in één lijn naar de start. Niet nadat we na 3 km al een kapot achterwiel en een lekke band op een achterwiel hadden. Een slecht voorteken? Welnee, want we kregen er maar één lekke band bij in het vervolg.
Bij de start een sfeerloos geheel. 800 deelnemers, die in een vak werden gezet. Wij waren de laatste groep dat aansloot en dus veroordeeld om achteraan te rijden. Na de start snel op een doorgaande weg de stad uit en al snel bleek dat er voorin erg hard werd gekoerst. Maar we hadden de tactiek dat een ieder moest kunnen uitrijden en dus ‘de kop niet gek laten maken’ nietwaar? En wij reden toch niet langzaam met telkens tussen de 33 en 36 km op de klok. Wat volgde was een eerste 100 km door een troosteloos gebied. Met de eerste verzorgingspost na 130 km gingen we zelf maar aan de kant. De temperatuur liep snel op en het was tanken, tanken en tanken geblazen.
De verzorging
Een groot compliment aan de drie dames Margreet, Gea en Diana. Ik geef het je te doen. Niet alleen 300 km in de volgauto, maar ook bidons vullen als het moest en de zaak in – en uitpakken in een tempo, dat we weer snel verder konden fietsen. De verzorging gebeurde in een strak tempo. Want dames en heren deelnemers. Ik zeg het nog maar een keer: “elke tien minuten dat je extra stilstaat is 5 km.” En de tijd hadden we wel nodig. Ook een compliment voor Eddy en Martijn die eerst de zaak achter goed afschermden met die grote bus en nadien in het spoor van groep 1 bleven en hen uitstekend supporten. Klasse dames en heren!
Het parcours
Als je prof bent zal je wel zeggen dat het parcours van MSR vlak is. Wij hebben dat toch anders ervaren. Veel vals plat en natuurlijk op de capo’s ook langere stukken klimwerk. Met als hoogtepunten de Turchino, Capo Berta, Cipressa en natuurlijk de Poggio. Het was op de Turchino dat de groep werd gesplitst. Het was ook de eerste tegenvaller voor de groep omdat Klaas G niet verder kon. Hij was bevangen door de hitte en het wilde niet meer. Maar zoals gezegd, daar ging de groep ieder zijns weegs. Wat trouwens een prachtige afdaling van 10 km. Snelheden van ver boven de 60 km/u. Onderaan trouwens een zeer vervelende ervaring toen een Italiaanse motorrijder verhaal kwam halen bij ondergetekende. Voor ik het in de gaten had wilde hij mij er één met zijn valhelm ‘opdekken’. Dat moet je natuurlijk voorkomen en na het gevecht was het Nederland – Italië 1-0. Maar verveld blijft het wel, want je zit hier niet op te wachten.
Groep 1
Onder aanvoering van Bert ging groep 1 met 9 personen verder. Vooral op de ‘vlakke’ stukken langs de kust lekker doorjassen en op de klimmen ieder voor zich. Uiteindelijk finishte deze groep om 18.45 uur in San Remo. Net binnen de tijdslimiet. Niet iedereen meer okselfris overigens.
Groep 2
Zelf bleef ik bij groep 2. En toch maar even in het kort iets over mezelf. Ik had me heilig voorgenomen dat ik met Marieke over de streep zou komen. Dus dat betekent jezelf wegcijferen en voor een ander fietsen. Ook voor groep 2. Want voor veel van deze fietsers was het een magische grens die 295 km. Gaandeweg de dag bleek de warmte, het parcours en ook de afstand parten te gaan spelen. Helaas moest Jan K afhaken omdat hij zijn krampaanvallen niet meer onder controle kon krijgen. Anderen in groep 2 konden hun werk voor de groep nog goed doen en velen moesten door een psychische barrière. Maar uiteindelijk lukte het. Helaas buiten de tijdslimiet maar om 19.45 uur finishte groep 2 in San Remo. En fantastisch prestatie!
Resumé
We kunnen er weer één op onze palmares bijschrijven. En ieder heeft zijn of haar verhaal bij deze onderneming. Ik denk te kunnen concluderen dat we met z’n allen iets bijzonders hebben gepresteerd. Iets waar we trots op kunnen zijn met elkaar. En hoewel we pas morgenavond naar huis gaan nu al een terugblik, zodat de mannen en dames morgenavond, nadat de zaak is uitgepakt, nog even kunnen terugkijken middels dit verslag. Trots dus. Maar zonder iemand tekort te willen doen is deze voorzitter bijzonder trots op Margriet en Marieke. Voor hen was het extra zwaar en deze jongedames verdienen alle hulde!
