Toer ‘80

Ride for the Roses 2007 all the way

Het begin
Kanker. Die vervloekte kanker. Het is 2003 als we er keihard mee worden geconfronteerd. Onze vader, krijgt na een leven van 25 jaar invaliditeit ook nog eens die vreselijke ziekte als blijkt dat het hoesten niet meer stopt. Wat we vrezen wordt bewaarheid en na een half jaar is het niet meer te houden. Het is november 2003. Andere ziekteproblemen in de familie en een schoonvader waar de ziekte van Kahler zich steeds verder openbaart. Op zich is de situatie niet vreemd. Veel lotgenoten die je spreekt hebben een soortgelijke situatie en het blijkt dat kanker veel huishoudens bezighoudt. Een periode ook waar je je echte vrienden leert kennen. Mensen die bewust meelevend met je over de situatie praten. Anderen haken af. Een proces dat ook velen bekend voorkomt. Het is in die periode dat Dick Heuvelman me benadert. “Hé Bart. We denken aan iets moois in Groningen. We willen de Ride for the Roses naar Groningen halen en we zijn jou nodig.” Ik heb geen idee waar dit zich naar gaat ontwikkelen maar zeg onvoorwaardelijk ja. “Je kan op me rekenen Dick. Zeg maar wat er moet gebeuren.” En zo is het eerste contact geboren.

Er gaat een lange periode voorbij dat ik niets hoor. Maar telkens als ik Dick tegenkom heeft hij het erover. Hij kent een arts – oncoloog. Het is dhr. Hoekstra. Ook die is enthousiast en halverwege 2004 worden de plannen wat concreter. Op verzoek neem ik deel aan de Ride in Oldenzaal. Ik neem broer Evert mee en bestudeer de organisatie van het geheel. Er vallen me tal van zaken op dat anders zou moeten. Dan is het weer een poos stil maar begin 2005 komen we een keer bij elkaar. Een grote variëteit aan mensen en we willen de Ride in 2006 naar Groningen halen. Al snel blijkt dat dit niet haalbaar is omdat Utrecht ons in het vaarwater zit. Maar gestaag neemt de organisatie vormen aan en al voor Utrecht in 2006 wordt verreden zijn we als gelegenheidsbestuur aan de slag. De contacten met het landelijk bestuur nemen steeds meer vormen aan en al voor Utrecht goed en wel hun organisatie voor elkaar heeft weten we dat Groningen een uitstekende kans maakt voor de editie van 2007. Het landelijk bestuur heeft een professioneel bureau in de hand genomen om de zaak technisch voor hun te organiseren. Dat wordt ook ons overlegorgaan waarmee we het moeten doen. Vlak na de Ride in Utrecht tekenen we in de raadskamer in Groningen met burgemeester Wallage de intentieverklaring en vormen we een nieuw stichtingsbestuur. Ik krijg een vrij verantwoordelijke portefeuille.

Cyclingaffairs
Een prachtig woord voor een portefeuille waarin het hele technische gebeuren van het evenement in wordt ondergebracht. Het varieert van routes, routebeveiliging, vrijwilligers, contacten met gemeente Groningen, contacten met politie en andere diensten tot en met hele basale dingen. Ik ben er al vrij snel achter dat ik het alleen niet red. Simpelweg omdat ik de infrastructuur rondom Groningen niet voldoende ken. Er zit er maar één ding op. Versterking zoeken. Die vind ik in fietsvriend en collega Piet Guikema. Piet is een ingewijde in de wielersport en een gedreven sporter (fietser). Hij kent de omgeving van Groningen op zijn duimpje en een kort contact is voldoende om ook Piet enthousiast te maken. Het zou teveel eer zijn om te zeggen dat Piet mijn rechterhand is. Hoewel ik officieel als bestuurslid op de lijst sta vullen we deze positie met z’n tweeën in. In volledige harmonie en in volledig vertrouwen. Ik ken Piet dan ook al sinds 1986, waarna we 11 jaar gezamenlijk fietstochten voor een goed doel hebben georganiseerd. Als eind november 2006 het landelijk bestuur ons bezoekt hebben we qua routes e.d. dan ook al alles in de steigers staan. We krijgen de eerste complimenten. Nog nooit heeft zo vroeg voor het evenement de zaak al zo snel op een rijtje gestaan.

Vervolg
Wat volgt is een periode waarin het bestuur zoekt naar de juiste structuur. Voor onze portefeuille is dat niet zo moeilijk. Wij weten onze taken en na goed overleg met Emiel Frambach van Events Management uit Sint Geertruid en Dick van Kerpel, die het hele routegebeuren verder checkt, blijkt dat we op de goede weg zitten. Een probleem blijft de locatie Martiniplaza, waarover we toch wel twijfels hebben of we daar 10.000 fietsers kwijt kunnen. Dan komt ook het overleg met de instanties los. In de gemeente Groningen hanteren ze het model van CME (Centraal Meldpunt Evenementen). Hierin zijn o.a. de verkeerspolitie, crisisbeheersing van de politie, de gemeente, de verkeersafdeling van de gemeente, het GHOR en de brandweer vertegenwoordigd. Het overleg met het CME is erg stroef. Er zit niet zoveel voortgang in, hetgeen ik toeschrijf aan het feit dat ons niet duidelijk is / wordt gemaakt wat er nou precies van ons verlangd wordt. Het verwachtingspatroon bij mij ligt toch duidelijk op een ander niveau dan wat we aantreffen. Alleen maar vragen om allerlei poplossingen die we op dat moment nog niet kunnen invullen. Er ligt ook geen format hoe je b.v. een draaiboek moet aanleveren en het blijft zweven op een niveau van onbegrip bij beide partijen. Ik besluit om collega Hessel Haagsma van het bureau conflict en crisisbeheersing van mijn organisatie te raadplegen. Hij helpt Piet en mij met het opstellen van een Plan van Aanpak, waardoor de contouren er komen te staan. Vanaf dat moment is het ons helder HOE het draaiboek er uit moet komen te zien en WAT er allemaal in moet. Maar de vragen blijven komen en eerst nadat ik met de voorzitster van het CME een lang telefoongesprek heb gevoerd waren zaken uitgesproken. Intussen waren Piet en ik een keer naar Sint Geertruid gereisd om aldaar een tekening op schaal te laten maken en de laatste formaliteiten goed op papier te krijgen. Een lijvig boekwerk was ontstaan en het bleek de toets der kritiek van het CME te kunnen doorstaan. Later, vlak voor het evenement, kregen we alsnog van de gemeente Groningen in de persoon van Chris Baptist een contactpersoon toegewezen. Een topper! Vanaf dat moment liep het gesmeerd!

Vervolg 2
De rest van het bestuur ontmoette elkaar op elke maandagavond bij Menzis. Daar werden tal van zaken op het gebied van p.r. en sponsoring besproken. Daar werden ook de wensen van Piet en mij neergelegd. “We moeten dit hebben. Dat moet even geregeld worden. Kunnen jullie zorgen voor……….”, en het werd geregeld. Hier en daar een bijeenkomst met de landelijke organisatie en het vertrouwen nam steeds meer toe. Het beeld zoals het bij Martiniplaza moest plaatsvinden ook. En dan de bijzaken. “Hoeveel geld is er al binnen, hoe lopen de inschrijvingen etc.” Het bleek dat we 10 % achterliepen bij de landelijke trend. Zowel qua geld als ook qua deelnemersaantal. Maar hoe anders zou het aflopen…….

Toer ‘80
Natuurlijk vergeet je je eigen cluppie ook niet in dit traject. Via de website kon ik de voortgang melden, hadden we vaak het eerste nieuws dat naar buiten kon. We konden meeliften met de Pre – ride en ook kwam er een aktie op poten. Kort overleg met de landelijke mensen en we konden de cheque aanbieden op het podium. Maar ook andere zaken. Een evenement als de RftR heeft ontzettend veel exposure. Konden we ook onze mensen inzetten op andere terreinen.  Mulder Tweewielercenter, onze hoofdsponsor, kon prominent mee in de koers, evenals Nieuwenhuis verhuizingen. Zelfs sponsor Visser zat in de koers als materiaalverzorging voor de prominenten MET mecanicien Arjan Kuiper achterop. Verder zat onze Joop in de auto van Mulder als verzorger en hadden Evert en Marinus een rol als gastenauto bestuurder EN natuurlijk als vertellers over het evenement en de wielersport. Daarbij konden we ook meeliften in het Rabobank – gebeuren en reden we prominent voorin het peloton mee in de aparte shirts. Last but not least hebben ook vaste vrijwilligers van ons zoals Dries, Tjibbe en Freddyzich ingezet in verschillende rollen. Toer ’80 was er dus bij! Ik heb inmiddels begrepen dat ondanks het ‘tempoverhaal’ een ieder toch zeer positief onder de indruk is van de Ride in Grunnen. Mooi man.

Digital StillCamera

Digital StillCamera

Digital StillCamera

Digital StillCamera

Digital StillCamera

Digital StillCamera

Digital StillCamera

Digital StillCamera

Digital StillCamera

De laatste voorbereidingen

De laatste weken voor het evenement werk je ‘er naar toe’. Dat houdt in dat de laatste vragen worden beantwoord, dat de laatste plooitjes worden gladgestreken en dat je de vrijwilligerslijst moet completeren. En dat werd ook een lastige. Ik heb het niet over politie en stadswachten van Veiligheidszorg Groningen die het verkeer regelden, maar al die andere vrijwilligers die actief zijn bij zo’n evenement. Van ‘fietsenbewaking’ tot verkeersregelaars; van MBT (motorbegeleidingsteam) tot rozen ‘uitdelers’. We hadden er 330 man / vrouw op de been. Ondanks dat je het logistieke proces in je hoofd hebt, red je ook dit niet alleen. Een oplossing werd gevonden in de inzet van Marieke. Zij heeft in feite op het laatste moment alles in het snotje gehad voor de inzet van die vrijwilligers. Overleg met Rachelle van de ‘club St Geertruid’ en veel overleg met de mannen van NOAD. Al vrij ver voor het evenement heb ik Rikus Sunderman benaderd om ons te assisteren. In de vier processen verkeersregelaars, verwijzingen etc, binnen Martiniplaza en op & afbouw had hij vier deelcoördinatoren. Met name die van op & afbouw had een taak om ook met de mensen van ‘landelijk’ te blijven communiceren en hun te ondersteunen in dat logistieke proces. Verder staken we allemaal overal een handje bij. Vanuit het organisatiebestuur werden de laatste vrijwilligers aangeleverd en we konden ‘los’.

Maandag 13 augustus
Nog maar even ’s avonds naar Menzis in Groningen. Menzis, die ons al die jaren hebben ontvangen en ons de vergaderruimtes met managementassistentie hebben geleverd. De laatste zaken bespreken en afspraken voor 14 augustus, als we de vrijwilligersavond hebben in het UMCG.

Dinsdag 14 augustus
De eerste telefoontjes beginnen te komen. Allerlei vragen vanuit allerlei hoeken. ”Kunnen we een aanhanger met tandems kwijt; kunnen we nog in de parkeergarage; wanner moeten we onze auto’s weghalen etc.” De avond wordt goed bezocht. Harald vertelt iets over zijn werk en ik mag de mensen uitleggen wat er verwacht wordt. De spirit is goed, hoewel een heleboel zich geen voorstelling kunnen maken van wat er op ons afkomt.

Vrijdag 15 augustus
Ik had uit voorzorg al vrij genomen. ’s Morgens nogmaals met het bestuur om tafel. Een groot aantal praktische zaken worden besproken en we moeten het maar op ons af laten komen. Marieke neemt nogmaals het complete draaiboek door, maar heeft eerst een volledig beeld als ze in Plaza is geweest.

Zaterdag 16 augustus
Het lijkt een vrij drukke dag te gaan worden. Op weg naar de startlocatie zien we de verwijzingsborden al op de snelwegen rondom Groningen hangen. Duidelijk! Als we om 10.00 uur in Plaza aankomen, komen de eerste vrachtauto’s met dranghekken (3 km) al ter plaatse. Kort er op een dieplader met shovels, heftrucks, hoogwerkers. Vanuit St Geertruid hebben ze mensen bij zich die precies het logistieke proces in de handen hebben. Wij sluiten aan om te helpen en proberen het overzicht te behouden maar Jeffrey cs. hebben het uitstekend in de vingers. Om 10.10 uur hebben de de ‘Go or not Go’ meeting met alle diensten. Vooral bedoeld om de laatste vragen weg te halen maar ook na het Nijmegen echec van 2006 nog eens alles goed door te spreken. Het weer lijkt echter fantastisch te worden en er zijn vooral tevreden gezichten. ’s Middags gaat een afvaardiging van ons naar de ontvangst van de Pre – Riders. In petit comité hebben we daar geen tijd voor. We moeten ook nog even 75 bedjes in elkaar sleutelen omdat de voorrijders in een zaal in Plaza slapen. De contouren komen steeds meer in zicht en we hebben allen het gevoel dat we er niet veel meer aan kunnen doen. Uitgeput vallen we ’s avonds om 20 uur op de bank bijna in slaap. Toch maar even vroeg op bed want om 05.00 uur gaat de wekker weer.

Zondag 17 augustus
Om 06.00 uur zijn we weer bij Plaza. Wander, een Fries uit het bestuur van de Ronde van Surhuisterveen, is er ook al. Hij gaat samen met Piet de laatste verwijzingbordjes van de parkeerplaatsen naar Plaza uitzetten. Piet heeft pech. Zijn auto start niet en hij moet op de fiets naar Plaza. De dag wordt er één als in een roes. Vanaf 07.00 uur druppelen de eerste vrijwilligers binnen en ook ‘landelijk ‘ komt binnen. Het briefen van de mensen verloopt goed en na een haperende start komt alles in een tempoversnelling. Ik beschik over een portofoontje en sluit alles met Marieke kort. Dit loopt gesmeerd. Ook NOAD zet zijn beste beentje voor. Al op tijd zijn 6 leden van hun op pas om de routes uit te pijlen. Buiten is het een drukte van jewelste, maar alles komt op tijd klaar. Om 08.30 uur komen de eerste fietsers binnen. Het duurt niet lang en de oneindig lange stroom komt echt op gang. Ook ineens mannen die mijn naam beginnen te schreeuwen. Het is duidelijk, Toer ’80 is ook gearriveerd. Ik tref ‘mijn jongens’ nog een paar maal in de grote zaal. Vooraf is er veel sfeer, achteraf veel tevredenheid. Mooi zo. Wat voor mij blijft is een dag waarin je aan de ene kant een hand toesteekt, aan de andere kant mensen uitlegt wat er moet gebeuren, bijsturen op incidentjes, weer kort overleg met Emiel om beslissingen te forceren etc. maar één ding blijkt, het draaiboek werkt. Piet is erg druk in de weer. Wij hoeven elkaar niet aan te spreken, het gaat bijna automatisch. Tot het eind toe is het hard werken voor ons als vrijwilligers en we hebben dan ook wat dat betreft een zeer tevreden gevoel na deze dag.

Het evenement
Tja, wat krijg je verder dan nog mee van het hele gebeuren. Ik had me vooraf één ding voorgenomen; ik wil vooral genieten. Je niet laten beïnvloeden door stress op negativiteit, nee, zelf ook zoveel mogelijk meekrijgen van het evenement. Er komt een moment dat de start in aantocht is. Ik ontmoet wat familieleden maar ook veel, heel veel bekenden. Ze steken mij constant een hart onder de riem. Zijn zeer onder de indruk van de massaliteit, de sfeer en wat diens meer zij. Ik ontmoet Wallage, Weening, Foppe de Haan, Joop Gall, Hans Nijland (hou is’t mien jong), Lucas en Gea, Derk Bosscher, Marjo van Dijken, Wia Buze, Gerard Kemkers, Renate Groenewold (zij moest van mij nog even op het podium) en tal van andere prominente Noordelingen. Ook het duo Thea en Anita. Als de openingsact is geweest en Wia Buze haar vertolking van The Rose doet komt het kippenvel voor de eerste keer. Ik zie om mij heen mensen die toch emotioneel zijn. Al die mensen met die stickers op hun kleding met de namen voor wie ze fietsen. Als de stroom dan onder een oorverdovend applaus vertrekt moet je het laten gaan. Bijsturen heeft dan geen zin meer. Het wordt een relatief autonoom proces dat zich binnen de perken houdt. 40 minuten later is de laatste man van de 5000 op de 100 km gestart. Wat een feest, wat een massa. Maar dan zijn we er nog niet. Die 5000 van de 25 en 50 km gaan nu van start. Dat gaat lang duren. Als de tandems met de groene T – shirts verschijnen komt Wia andermaal aan bod. Ook deze mensen zijn uiteindelijk allemaal zo tegen 12.00 uur vertrokken. Voor ons als vrijwilligers wel een stressmoment want het afbreken, opruimen en opbouwen is weer aan de orde. Om 12.15 uur meldt zich de eerste terug. Iemand die op de racefiets de 25 km heeft gefietst. We zijn er nog niet helemaal klaar voor maar de finishstraat vormt zich. Ook dat proces is onder controle en één voor één komen de 10.000 fietsers terug. Veel met support, veel ook met een eigen verhaal. Een vrouw komt bij me. Houdt een ontroerend verhaal over haar pas overleden echtgenoot en hoe ze het evenement beleefd heeft. Ze drukt me een biljet van 10 euro in handen. “Wilt u zorgen dat dit goed terecht komt?” Ik beloof het haar. Daar staat een grote ton voor op het podium en ik deponeer het daar. De 100 km komt onder luid gejuich terug en dan blijkt nog eens hoe massaal het evenement is. Op een gegeven moment had de 100 km stoet een lengte van 12 km en op een ander moment stond er 3 km voor de finish te wachten. En alles zonder wanklank.

Digital StillCamera

Met Pieter weening, gekleed in het prominentenshirt

Word ik dan toch nog emotioneel?
Natuurlijk denk je even terug aan de periode hoe het begon. Maar wat overheerst is een bijna euforisch gevoel hieraan mijn steentje te hebben bijgedragen. Het grote aftellen in Expo één is begonnen. Zouden we het recordbedrag binnenhalen. Als de cheques mogen worden uitgedeeld komen als eerste Joop Hilgers en Peter Lammersma naar voren. Toer ’80 dus als eerste in de rij. Beide jongens zijn kanker ‘survivors’. Het doet ons wat hun daar te zien staan voor die zaal met 3000 mensen. Onder luid applaus neemt de organisatie de cheque in ontvangst.

Wat volgt zijn veel mensen die cheques komen aanbieden met als hoogtepunt Thea en Anita met ruim 51 mille.

Ook de Pre Riders komen met maar liefst € 191.000 op de proppen. Het begint op te lopen. Tussen het muziek door is er nog een veiling waarin geëmotioneerde mensen een gesigneerd shirt van Lance Armstrong kopen voor € 1800. Dan komt het moment van de cheque. Maar eerst roept Harold het totale lokale bestuur op het podium en worden we letterlijk en figuurlijk in de bloemen gezet. En dan het moment; € 777.000. Een ovationeel applaus. Hier hebben we het grotendeels voor gedaan. Felicitaties vallen ons ten deel. Wildvreemden schudden ons de hand. Fantastisch.

Afbouwen
Dan begint het afbouwen. De laatste vrijwilligersopvang en dan nog naar de grote zaal. Als alles zo tegen 19.00 uur is ingeladen nemen we afscheid van elkaar. Wat overheerst is een zeer tevreden gevoel dat alles goed is gaan. Natuurlijk kan het altijd beter maar met de massa van vandaag was er weinig anders mogelijk. Er is euforie en dat mag ook. Ieder gaat zijn weegs en ik ga nog even bij mijn zwager langs in Eelde, waar ook Gea zit te wachten. Dan komt zijn verhaal los. Hij was één van de ‘shanty’s’ in Eelde / Paterswolde. Het is erg indrukwekkend geweest. Ik wil mijn persoonlijk verhaal dan ook gaan afsluiten met zijn woorden die een ieder zich ter harte moet / kan nemen.

“Als je met elkaar iets wil, dan kan erveel”……. En zo is het maar net.

Dankwoord
Ik wil toch ook een aantal mensen persoonlijk bedanken. Dat zijn allereerst alle bestuursleden van zowel het locale comité als ook het landelijk gebeuren. Het is een unieke ervaring geweest om hiervan deel te mogen uitmaken. Ik wil ook alle vrijwilligers bedanken die ons gaandeweg het hele traject hebben begeleid. Ik wil mijn dochter bedanken die in het diepe is gegooid in deze mega – organisatie en bijzonder goed met haar hoofd boven water is gebleven. En last but not least apart even Piet Guikema. Een onmisbare schakel in mijn keten.

The Rose
Waar komt het symbool vandaan. Ik adviseer: “Lees het boek ‘Door de Pijngrens’ van Lance Armstrong!” Hierin staat zijn hele proces, ook dat van de ‘recovering story’. Elke keer als hij weer een prestatie haalde op zijn weg terug kreeg hij van zijn dierbaren een roos. Toen hij in december 1996 zijn laatste chemokuur had gehad besloot hij met vrienden een stichting op te richten voor het goede doel. ‘Rijden voor de rozen’ werd zo als titel geboren. de eerste was in maart 1997 in Austin Texas en bracht 200.000 dollar op. Gisteren in Groningen dus € 777.000.