Transteuto 2007
Niets van Deutsche grundlichheit (BKr)
Foto’s volgen
We hadden er al een tijdje naar toegeleefd. Opgegeven via de site www.transteuto.de en dan komt het weekend waarin we van start willen gaan. WE dat zijn Jop Stubbe, Henk Broesder, Henk Edens, Ruud Hemmen, Richard Hilgers en ondergetekende. Op het laatste moment horen we dat ook Eef Goesten die kant op gaat. We hebben als begeleiders onze vz. Johan en Andre Conradi weten te strikken. Op vrijdag j.l. vertrokken we met de witte Mercedes bus van sponsor De Winter naar Rheine om daar alvast dichtbij de start te kunnen zijn. Ruud had zich op het laatste moment nog afgemeld en zo arriveerden we met het clubje zo tegen 18 uur in Rheine.
Even de stad in nog. Prachtig weer, prachtige stad en veel te doen. Een sponsorloop met afsluitend vuurwerk en veel ‘geflaneer’ voor ons terras langs, waardoor het nodig was steeds geconcentreerd te blijven. Zo tegen 23 uur waren we terug in de jhb. En daar begon de ellende. Alsof het oorlog was, zo ging de jeugd daar te keer. 14 jarigen aan de Apfelkorn, begeleiders aan het bier en al wat er gebeurde maar de rust kwam maar niet. Daarom maar even een kleine toespraak aan hen door ondergetekende, waarna je een speld kon horen vallen in de jhb.
Om 04.45 uur ging de wekker. Na het geïmproviseerde ontbijt bleek het buiten mistig te zijn. Benauwd, zeg maar klam en weinig zuurstof in de lucht. We vertrokken met de bus naar de startplaats Hörstel, zo’n 7 km verderop. Zowel door de mist, als ook door het ontbreken van welke vorm van aanwijzing maar ook verdwaalden we in woonwijken, stonden we voor kruispunten waarvan we niet wisten welke weg te nemen tot er ineens twee bikers voorbij reden. “Most heur even vroagen” was de reactie naar chauffeur Johan (wat kin dei man rieden trouwens). Toen hij naast hun reed herkenden we de kleuren van Toer ’80 en van een Bremer wielerclub. Hermann Sinnigen en onze eigen Gerd Richter. Die wezen ons de route en we begaven ons naar een parkeerplaats. Zelden trouwens twee van ons zo sanitair te zien ontspannen in de bosjes, maar dat even ‘by the way’. Toen we op het punt stonden te vertrekken werden we aangesproken door een Duitser. Of één van ons Duits sprak en zo hebben we het talenwonder uit Oostwold maar in de strijd gegooid. Toen Henk terug kwam geloofden we onze oren niet. De tocht was officieel afgelast maar we konden deze toch gewoon rijden omdat hij wel ‘ausgeschildert’ was. Men had problemen met de boswachterij gekregen en de vergunning was een dag ervoor nog ingetrokken. Dit overigens werd door ons zeer in twijfel getrokken. Volgens ons hadden ze organisatorisch en qua sponsoring / deelnemersaantal de zaak gewoon niet op orde. Een mening die later door Herman Sinnigen met ons werd gedeeld. Maar goed, officieel of niet, we gingen wel van start. We waren er toch nietwaar (Henk E was inmiddels ook ter plaatse). André wilde het eerste stukje met ons meefietsen en zo gingen we naar de start die even rommelig als ook bijna niet te vinden was.
Hermannsweg (onderstaand meer info)
We kennen maar al te goed het wandelpad die de Hermannsweg wordt genoemd. Met de witte H’s op bomen en bordjes hebben we talloze malen daar al kennis gemaakt. De Transteuto had er nog meer van gemaakt. We waren met de begeleiding volledig voorbereid op het volgen van deze route en wisten dus dat er af en toe een stukje asfalt in zou liggen. Nee dus! Ze hadden vanaf het begin die stukjes er uitgehaald en leidden ons over andere bergpaadjes. Geen meter asfalt bijna en alleen maar op en neer.
Daardoor zagen we onze begeleidingsauto voor het eerst in Bad Iburg. Inmiddels waren we erachter dat maar 100 deelnemers aan de start stonden waaronder dus 7 in het Toer ’80 shirt (eigenlijk 8,want André fietste ook een stuk mee). Kort na de start reden we nog in groepjes. Later bleven we bij elkaar. Maar dat was ook uit nood geboren. Er was geen verzorging onderweg, de route was erg slecht aangegeven (logica ontbrak vaak) en we wilden als T80 mannen niet het risico lopen dat iemand bij een val of zo niet meer te vinden zou zijn. En dat er gevallen werd dat zagen we in Bad Iburg. Bij onze verzorgingsbus stond een landgenoot met nogal wat krassen en een fikse hoofdwond. En dat terwijl hij een valhelm had gedragen. De appeltaart van Gea (met appels uut aigen toene) ging er zeer goed in en nadat de fouragering weer op orde was gingen we verder. Het werd een vrij lastig geheel omdat het niveauverschil in ons groepje groot was. Dat betekende dus veel wachten, maar we hadden het er graag voor over. Verder hing er een benauwde atmosfeer waardoor je kletsnat van het zweet was en toch ook het idee had dat de vochthuishouding in het lichaam niet goed functioneerde. Drinken dus, eten dus en zorgen dat je voldoende binnenkrijgt. Na 70 km hield Richard het voor gezien. Hij had het gehad. Ons ploegje slonk dus en ergens vlak voor Peter auf dem Berge bij Bilefeld gingen ook Gerd en Jop er af. Zij volgden vanaf dat momenbt de weg naar Bielefeld waar Jop in de bus stapte en Gerd doorfietste naar de finish. En zo slonk ons groepje tot vier. Eef, Henk B, Henk E en ik.
Wat bleef was een verhaal waar ik op kop ging rijden. Omhoog de minste van het stel, naar beneden de snelste. Zo kon ik camoufleren dat ik zwaar zat want die 4600 m hoogteverschil ben ik niet echt voor gebouwd. Maar volle bak naar beneden, je snelheid gebruiken omhoog en boven waren we weer bij elkaar. Zo kon ik ook de route goed in de gaten houden. Bij de finish waren we trots op het feit dat we ook dit weer hadden gered
Bij het Hermannsdenkmal in Detmold; 17 km voor de finish
Om 07.30 uur gestart, om 20.00 uur gefinisht. Tussendoor hebben we rustig gepauzeerd en we hadden dan ook een rijtijd van zo’n 11.45 uur. Wat bleef was dat van de 100 man nog geen 20 binnen waren. Aan de finish troffen we Hermann Sinnigen weer. Ook hij baalde van een dag waar de organisatie slecht was en waar hij zich had ‘verfahren’. Hij kwam met een lift weer op het parcours. Veel ook uitgevallen met pech (Glenn, zoals Hermann ons vertelde), veel verdwaald en een paar door val in medische behandeling. Voor een ieder die wel eens mee is geweest in Tecklenburg is het bekend dat het daar loeizwaar is. We rijden dan meestal maximaal 50 – 60 km op een dag. Nu kwamen we uiteindelijk uit op zo’n kleine 150 km. Geen meter vlak, op 7 km na ALLES door het terrein. Terugkijkend erg tevreden over het feit dat we toch maar waren gestart. Een prachtig gebied met veel mogelijkheden om te biken.
Onze dank gaat uit naar Johan en André die ons uitstekend hebben verzorgd deze dag.
Over eten gesproken (nagekomen bericht van Eef)
Moi Bart. Eens nagegaan wat ik gisteren geconsumeerd heb. Hou je vast. (nooit meer zeggen dat ik niks te eten krijg)
Ontbijt
– Bak havermout met 1/3 liter karnemelk
Tijdens de tocht
– 1 dubbele volkoren boterham met kaas
– 1Lekkere punt appeltaart van Gea. Bedankt nog Gea
– 4 mueslibollen met kaas
– 1 kaasbroodje
– ½ bierworstje
– 1vokorenbroodie met pompoenpitten
– 1 energiereep van Henkie
– 1 tube energiegel
– 1banaan
– 1 blikje ansjovis
– 1kippesoep + wit bolletje
– 2 braadharing + wit bolletje
– 1 wit bolletje
– !/2 krentenbol van Johan
Afterpartie
1bord pasta met saus
1 biertje
Drinken
9 bidons a 0,75 liter ( Voornamelijk water met ’n beetje energiepoeder
2 bekertjes koffie a 0.15 liter(bij tankstation)
1 cappuccino
1 bekertje cola
In de auto terug
– 300 gram kartoffolsalat
– ¼ liter karnemelk
Thuis
– 1 donkerbruin biertje
En nu is zojuist,tijdens het typen van deze opsomming, de omelet die ik aan ’t bakken was aangebrand. Straal vergeten, zwart als roet, en de keuken ruikt als ‘t marktplein wanneer daar weer ‘ns ’n pand is afgefikt.
Herrmannsweg
De 156 kilometer lange Hermannsweg geldt als een van de mooiste bergpaden van Duitsland en loopt over de toppen van het Teutoburger Woud. De route loopt door twee natuurparken: Naturpark TERRA.vita en Naturpark Eggegebirge und südlicher Teutoburger Wald. De naam is afgeleid van Hermann de Cherusk die in het jaar 9 na Christus de Romeinse veldheer Varus en drie Romeinse legioenen versloeg. Beginnend in het parklandschap van het Münsterland in Rheine loopt de Hermannsweg, tussen 100 en 400 m hoog, naar Horn-Bad Meinberg, waar hij eindigt op de 441 m hoge rotsformatie van de Lippische Velmerstot en waar u een fantastisch uitzicht heeft over de omgeving.
Aan deze gebeurtenissen herinnert het Hermannsdenkmal, een van de vele bezienswaardigheden en attracties die, net als de Dörenther Klippen, de Externsteine, de Sparrenburg in Bielefeld en de Adlerwarte Berlebeck onderweg te zien zijn. De weg, met zijn door talrijke dalen onderbroken bergrug, biedt een weids uitzicht over het landschap.
De wandelaar (en dus ook biker) volgt de geschiedenis op de voet: In de historische binnensteden, kastelen en kloosters, musea en vestingwerken, zoals burcht Ravensberg, komen de afgelopen eeuwen weer helemaal tot leven. De grote diversiteit aan geologische overblijfselen en mooie oude stadjes als Tecklenburg en Bad Iburg maken deze tocht tot een grootse natuur- en cultuurervaring.
De route is te herkennen aan een witte H met een zwarte achtergrond.
Evt. info: www.teutoburgerwald.de/hermannshoehen
